Zbliżający się wielkimi krokami trade deadline to dobry moment, by przyjrzeć się trzem najgorszym transakcjom w historii Chicago Blackhawks. Od przeszłych do obecnych supergwiazd, organizacja popełniła kilka bardzo dużych błędów transferowych w swojej historii.

Artemi Panarin

Nr 3: Wymiana Artemiego Panarina na Brandona Saada

W 2015 roku, Artemi Panarin, Tyler Motte i 6-rundowy pick draftu 2017 zostali przehandlowani do Columbus Blue Jackets w zamian za Brandona Saada, Antona Forsberga i 5-rundowy pick draftu 2018. Było to paniczne posunięcie ówczesnego Generalnego Menedżera Stana Bowmana, który desperacko próbował przedłużyć dynastię Jastrzębi po tym, jak Blackhawks odpadali w pierwszej rundzie play-off w dwóch kolejnych sezonach.

Artemi Panarin miał wówczas zaledwie 25 lat, zdobył Calder Trophy w swoim debiutanckim roku, zdobywając ponad 70 punktów w obu sezonach, w których grał w barwach Jastrzębi. Miał również niesamowitą chemię z Patrickiem Kane’em, obaj byli jednym z najlepszych duetów w lidze w swoim czasie. Bowman próbował przywrócić czasy świetności, stąd koncepcja powrotu Saada, który dwukrotnie był w składzie Hawks podczas zdobywania przez nich Pucharu Stanleya, ale ten handel nie wyszedł na dobre drużynie z Wietrznego Miasta.

W ciągu trzech lat po powrocie, Brandonowi tylko raz udało mu się przekroczyć granicę 35 punktów, kiedy to w sezonie 2018-19 zanotował 47 oczek. Panarin przez całą swoją karierę w Blue Jackets, a teraz również w New York Rangers, zaliczał średnią punktu na mecz. Moment wymiany nie był najszczęślwszy, ponieważ zarówno Kane, jak i Toews byli wówczas w kwiecie wieku, więc mieliby u swojego boku supergwiazdę, z którą łatwiej byłoby kontynuować walkę o powrót na szczyt ligi. Transakcja ta z łatwością przejdzie do historii jako jedna z najgorszych w historii Blackhawks ze względu na to, jak potoczyły się kariery obu wymienianych graczy.

Dominik Hasek

Nr 2: Dominik Hasek zostaje sprzedany do Buffalo Sabres

W 1992 roku Chicago Blackhawks sprzedali Dominika Haska do Buffalo Sabres w zamian za Stephane’a Beauregarda i wybór czwartej rundy draftu. Jeszcze przed przybyciem do NHL, Hasek pięć lat z rzędu był najlepszym bramkarzem w ówczesnej Czechosłowacji (1986-1990) i trzykrotnie w ciągu tych pięciu lat został wybrany Zawodnikiem Roku.

W przypadku bramkarzy zawsze zachodzi pytanie, czy dokonania w Europie mogą przełożyć się na NHL? Hasek pokazał, że to przełożenie jest możliwe do zrealizowania. Chociaż zagrał tylko w 20 meczach Blackhawks w swoim pierwszym pełnym sezonie, znalazł się w drużynie debiutantów NHL. Problem w tym, że Jastrzębie mały wówczas w swoich zasobach jeszcze jednego elitarnego bramkarza w osobie Eda Belfoura. Nie, żeby posiadanie dwóch bramkarzy elitarnego kalibru było czymś złym, ale ówczesny Generalny Menedżer i główny trener Mike Keenen uważał, że potrzebuje tylko jednego.

Hasek oczywiście stał się jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym bramkarzem w historii NHL. Na swoim koncie ma przecież dwa Puchary Stanleya, dwa Hart Trophy, dwa Ted Lindsey Trophy i sześć Vezina Trophy, które to zdobycze umieściły go w Hokejowej Galerii Sław. Doczekał się przydomka „The Dominator”, będąc ostoją Buffalo Sabres przez około dekadę, zdobywając w końcu swój pierwszy Puchar Stanleya już w trykocie Detroit Red Wings w sezonie 2001-02.

Na temat zwrotu, jaki Blackhawks otrzymali za Haska trudno cokolwiek dobrego powiedzieć. Stephane Beauregard nigdy nawet nie zagrał w barwach Jastrzębi. Za plus można uznać czwartorundowy wybór napastnika Erica Daze’a, który zaliczył solidną karierę, zdobywając 398 punktów w 601 meczach Hawks. Aby zakończyć jedną z najgorszych transakcji w historii drużyny, Ed Belfour został sprzedany nieco ponad cztery lata po Hasku, a po nich przez wiele lat organizacja borykała się z kłopotami na tej pozycji.

Phil Esposito

Nr 1: Phil Esposito zostaje sprzedany do Boston Bruins

W 1967 roku Phil Esposito, Ken Hodge i Fred Stanfeld zostali przehandlowani z Chicago Blackhawks do Boston Bruins w zamian za Pita Martina, Gillesa Marotte’a i Jacka Norrisa.

Zanim został wymieniony, Esposito już zaczynał pokazywać, jaką potencjalną gwiazdą może być po dołączeniu do Blackhawks w wieku 21 lat. W swoich pierwszych dwóch pełnych latach spędzonych w Jastrzębiach miał już dwa sezony z ponad 50 punktami na koncie, a rok przed tym, jak został sprzedany, był bliski zdobycia jednego punktu na mecz po zdobyciu 61 punktów w 69 meczach. Nie był też jedynym talentem na poziomie supergwiazdy w drużynie, w której występowali między innymi Stan Mikita i Bobby Hull. Hawks mieli prawie wszystkie narzędzia potrzebne do stania się dynastią przed dokonaniem wymiany.

Po przeniesieniu do Bostonu, Phil Esposito stał się gwiazdą i jednym z najlepszych strzelców swojej ery. Podczas swojego pobytu w Bruins zdobył dwa Puchary Stanleya, pięć Art Ross Trophy oraz dwa Hart i Ted Lindsey Trophy, dzięki czemu znalazł się w Hokejowej Galerii Sław. Esposito miał sześć sezonów z ponad 125 punktami, w tym sezon z 76 bramkami, w którym zdobył 152 punkty w 78 meczach w sezonie 1970-71.

Co gorsza, dwaj pozostali gracze wymienieni wraz z Esposito również nie byli nijacy. Ken Hodge stał się czołowym napastnikiem Bruins, prawie w każdym sezonie zdobywając powyżej lub blisko punktu na mecz. Miał nawet dwa sezony, w których zdobył po 105 punktów. Fred Stanfield był również bardzo konsekwentnym graczem Bruins, który podczas swojej kadencji w Bostonie wielokrotnie zdobywał ponad 70 punktów. Zarówno Hodge, jak i Stanfield zostali dwukrotnymi mistrzami Pucharu Stanleya po przejściu z Blackhawks.

Natomiast Pit Martin, Gilles Marotte i Jack Norris nie zbliżyli się nawet do wartości zawodników, których Blackhawks wymienili. Pit Martin był najlepszym z trójki graczy i miał całkiem solidną karierę w drużynie, grając w tempie punkt na mecz przez większość swojej kariery, a jego najlepszy rok przypadł na sezon 1972-73, w którym zdobył 90 punktów. Zdobył również nagrodę Billa Mastertona w sezonie 1969-70. Gilles Marotte był przyzwoitym obrońcą, a Jack Norris miał w zasadzie zerowy wpływ na organizację, rozegrywając zaledwie 10 meczów w Hawks w swojej karierze.

Ta wymiana zapoczątkowała złotą erę dla Bruins, w której zdobyli dwa Puchary Stanleya w latach 70-tych, podczas gdy Blackhawks nie zdobyli kolejnego pucharu przez 43 lata, co czyni tę transakcję jedną z najgorszych w historii organizacji.